8/15/2021 14 Comments Fotohutten in FrankrijkNatuurfotografie is en zal waarschijnlijk altijd mijn passie blijven. Het is genieten om de natuur in te trekken en al het moois wat op mijn pad komt te fotograferen. Sommige dieren kom je echter niet zo gemakkelijk tegen, ze kunnen zo alert zijn dat je ze enkel van heel ver ziet, of ze komen eerder bij valavond of 's nachts tevoorschijn. In beide gevallen zijn ze dus moeilijk te fotograferen en daar zijn fotohutten vaak de redding. Je krijgt zowel gewone als minder gewone vogels of soms bijzondere dieren voor je neus, terwijl ze ongestoord hun gangetje gaan. Je moet vaak veel geduld hebben, maar ik vind het wel leuk af en toe een hut te bezoeken. Soms valt het tegen, soms valt het mee, maar vooral het onvoorspelbare vind ik leuk, "life is like a box of chocolates, you never know what you're gonna get". Ik heb dan ook geen moment getwijfeld toen ik de vraag kreeg of ik zin had om voor een weekje mee te gaan naar Frankrijk, naar het departement Aude in de regio Occitanie, waar via Glenn Vermeersch hutten verhuurd worden en waar de biodiversiteit groot is. Een hele week fotograferen, ik zag het helemaal zitten... Dus vertrok ik, samen met Catherine, Riet en Wim, die ons na een lange autorit naar ons vakantiehuis in Espéraza bracht, prima gelegen om van daaruit naar de verschillende locaties te gaan. Op maandag begon onze week in Granès, voor de kennismaking met Philippe, hij regelt de verhuur van de hutten in de regio en we werden er hartelijk ontvangen. Philippe vertelde wat we zoal konden verwachten gedurende deze week en maakte een eerste planning met ons op. Er stonden een zevental hutten op het programma, we deelden ons op per 2 waarna het avontuur kon beginnen... Er waren twee klassieke hutten, de poel en de karrenhut waar voornamelijk vogelsoorten te fotograferen zijn, al is er altijd wel kans op andere bezoekers maar dat geluk hebben we niet gehad. Ik was echter al zeer tevreden met enkele nieuwe soorten die ik nog niet eerder zag: de zwarte roodstaart, Europese kanarie, cirlgors en de zomertortel. Dat samen met de soorten die ik al eerder gespot had zoals de putter, de boerenzwaluw die ik mooi kon vastleggen toen die uitzonderlijk even stilzat, groenling, gaai, kuifmees, lijster, vinken, meesjes en mussen maakte van deze hutten, die ik deelde samen met Riet, een veelbelovende start. Waar ik naar uitkeek waren de twee hutten waar roofvogels van dichtbij te zien zijn. Ik vind roofvogels machtig mooie dieren dus dat zou wel heel interessant kunnen worden... Na een korte maar pittige klim bracht Philippe ons naar de top van een rots. Ik wist niet wat te verwachten, maar het was straffer dan gehoopt. Tientallen vale gieren vlogen rond en kwamen voor de hut, om zulke indrukwekkende vogels van zo dichtbij te kunnen zien was echt super. Naast de vale gieren konden we ook nog de aasgier zien voorbij vliegen en de zwarte wouw. De aasgier ging aan één van de hutten ook even aan land om zich van dichtbij te laten zien. Wat een mooie ervaring die ik deelde met Catherine. Nog eentje waar ik benieuwd naar was, de marter hut. Op het domein van Pierre, een vriendelijke man die op het meest afgelegen plekje woont dat ik ooit al heb gezien, installeerden Catherine en ik ons in de vroege avond, klaar voor de marters. Normaal komen ze rond valavond tevoorschijn, maar we hadden geluk want ze kwamen heel vroeg op de avond al langs, een 4 à 5 marters, die zich in een prachtig avondlicht op hun mooist lieten fotograferen. Prachtige diertjes zijn het, leuk om te observeren. Alweer eentje om af te vinken. Er is ook een hut op het Plateau de Sault, iets verder rijden van waar we verbleven. Daar waar de andere hutten meestal voor enkele uren waren, was dit er eentje waar we een ganse dag voor uittrokken. Doelsoorten daar zijn vooral roofvogels, maar er is zoals overal ook wel kans op meer. De wekker stond om 4u45, de weersvoorspellingen waren niet goed voor die dag en toen Wim en ik om 5u30 vertrokken was het al aan het regenen. Rond 6u waren we op onze bestemming en na een wandeling van een 10-tal minuten kwamen we aan de hut. Ons geïnstalleerd en gewacht...we zagen roofvogels vliegen langs alle kanten maar steeds ver weg. Qua weer hebben we echt alles gehad, wind, regen, onweer, opkomende mist en kou...gisteren was het nog achteraan de 20°, vandaag op 1000 meter hoogte bleef er nog een schamele 10° over, dat met het gure weer maakte het echt koud. Het was al een stuk na de middag en we hadden nog niet veel gezien behalve van ver. Er kwam wel een schattig reetje van tussen het koren gelopen, en ook mijn eerste grauwe klauwier kon ik vastleggen maar meer was er nog niet echt geweest. Ik begon de hoop wat te verliezen hier nog veel te zien, en kreeg het ook koud. Plots kwam het bewijs nooit te mogen opgeven, de eerste wouw landde voor ons, gevolgd door nog één en nog één, tot er op een bepaald moment 9 prachtige wouwen, rode en zwarte door mekaar voor de hut zaten. Wat een mooi zicht, ze bleven een tijdje zitten en vertrokken weer één voor één net zoals ze gekomen waren. Nog een beetje voor me uit starend, om het moois wat ik net had gezien te laten doordringen, zie ik in mijn linker ooghoek iets bewegen. Ik kijk opzij en het duurde nog een seconde vooraleer ik besefte dat er een vos voorbij kwam gelopen. De voorbije dagen had ik bij elke hut gehoopt om het geluk te hebben een vos te zien, en daar op het Plateau de Sault in een miezerig weertje lukt het eindelijk. Met bibberende vingers op mijn camera, van de emotie en van de kou, probeer ik een goede foto te maken, want deze kans mag ik niet laten schieten en straks is hij weer weg. Gelukkig heb ik de tijd weer tot rust te komen want hij blijft wel een kwartier in de buurt rond lopen, wat een geweldig moment! De wouwen kwamen nog eens terug, en ook de vos kwam nog tot twee keer voorbij gelopen, en goede reminder dat zelfs met slecht weer alles kan. Voor mij was deze week al helemaal geslaagd, maar de laatste dag gingen Wim en ik toch onze kans nog eens wagen in de hut voor de bijeneters. Eerder in de week deden we alle vier al een poging om de bijeneters te zien, maar behalve van heel ver was dat nog niet gelukt. Een zwarte roodstaart kwam ons toen wel nog wat vermaken maar veel meer zat er de eerste keer niet in. Het zou super zijn mocht het nu lukken maar natuur kan je niet sturen, het was zoals steeds weer afwachten. We zaten dus klaar om er weer enkele uren voor te gaan toen vrij snel de eerste bijeneter voor ons kwam zitten. Vlug een foto nemen, want misschien is dit het beste wat we krijgen vandaag... maar er komt er nog eentje, en nog enkele en gedurende de uren dat we daar waren was het eigenlijk een aan en af vliegen, met soms even een rustiger moment. Wat was het mooi om te zien, het zijn om te beginnen al bijzonder mooie vogels, maar als je ze dan ziet komen aanvliegen met insecten die ze hebben gevangen en die dan ziet overdragen aan hun jongen of partner dan is het echt genieten. De perfecte afsluiter van een perfecte week, alles wat ik graag wou zien heb ik gezien en kunnen fotograferen, maar ook op de momenten waarop we niet in de hutten waren hebben we echt genoten van deze week. Wat zou het trouwens leuk zijn om deze plek eens in de winter te zien...😉 Dank aan Catherine, Riet, Wim en Philippe voor de leuke momenten en mooie herinneringen...
14 Comments
|
AuthorBrenda Heyvaert Archives
July 2023
Categories |